Αναφορικά με το ζήτημα είτε της δυνατότητας απασχόλησης οδοντοτεχνίτη σε οδοντιατρείο, υπό την έννοια της εγκαθίδρυσης εργασιακής σχέσης μεταξύ αυτού και του οδοντιάτρου, προκειμένου ο οδοντοτεχνίτης να εκτελεί οδοντοτεχνικές εργασίες στον χώρο του οδοντιατρείου, είτε της δυνατότητας συστέγασης οδοντοτεχνιτών και οδοντιάτρων, επισημαίνονται τα ακόλουθα με γνωμοδότηση του Νομικού Συμβούλου του ΠΣΟ:

1. Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 2 παρ. 1 του Νόμου 1666/1986 (Οδοντοτεχνικό επάγγελμα - Οδοντοτεχνικά εργαστήρια και άλλες διατάξεις, ΦΕΚ Α΄ 200), «Έργο του οδοντοτεχνίτη είναι η κατασκευή στο χώρο του εργαστηρίου  προσθετικών  εργασιών,  σύμφωνα  με  γραπτές  οδηγίες και εντολές του παραγγέλλοντος οδοντιάτρου».

            Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 4 του Νόμου 1666/1986, «(…) Η  άδεια  χορηγείται  από  τον  Υπουργό  Υγείας,  Πρόνοιας  και Κοινωνικών Ασφαλίσεων ύστερα από αίτηση του ενδιαφερομένου και αφού ελεγχθεί η καταλληλότητα του χώρου εγκατάστασης του εργαστηρίου και η πληρότητα του μηχανολογικού εξοπλισμού.

Η άδεια λειτουργίας οδοντοτεχνικού εργαστηρίου χορηγείται για συγκεκριμένο  χώρο. Σε περίπτωση μεταστέγασης του εργαστηρίου η άδεια ίδρυσης  και  λειτουργίας  του  εργαστηρίου  παύει  να  ισχύει  και  ο οδοντοτεχνίτης υποχρεούται να ζητήσει νέα άδεια».

Σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ. 1 του Νόμου 1666/1986, «Το οδοντοτεχνικό  εργαστήριο  είναι  ανεξάρτητο  και  αυτοτελές κατάστημα,  το  οποίο πρέπει να είναι εφοδιασμένο με τον κατάλληλο και απαραίτητο μηχανολογικό εξοπλισμό για την εκτέλεση  των  εργασιών  που αναλαμβάνει».

Σημειωτέον, ότι κατ’εξουσιοδότηση των διατάξεων του άρθρου 5 του Νόμου 1666/1986, έχει εκδοθεί η υπ’αριθμ.  Α 4β/1016/24-03-1988 Απόφαση του Υπουργού Υγείας, Πρόνοιας & Κοινωνικών Ασφαλίσεων (Προδιαγραφές χώρου εγκατάστασης οδοντοτεχνικού  εργαστηρίου και εξοπλισμός, ΦΕΚ 214 Β΄), με την οποία τίθενται ειδικοί όροι και προϋποθέσεις εν σχέσει με τον χώρο και τον εξοπλισμό των οδοντοτεχνικών εργαστηρίων. 

Εξάλλου, σύμφωνα με το άρθρο 6 του Νόμου 1666/1986, «Η  άδεια  ίδρυσης   και   λειτουργίας   οδοντοτεχνικού   εργαστηρίου ανακαλείται: α) …, γ) Εάν το εργαστήριο λειτουργεί χωρίς τον  απαραίτητο  μηχανολογικό εξοπλισμό ή σε ακατάλληλο χώρο (…)».

Από το σύνολο των παραπάνω διατάξεων αυτομάτως γίνεται αντιληπτό, ότι ο νομοθέτης αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στον χώρο, όπου αναπτύσσεται το οδοντοτεχνικό επάγγελμα. Ο χώρος αυτός, που είναι, βέβαια, το οδοντοτεχνικό εργαστήριο, οφείλει να είναι ανεξάρτητος και αυτοτελής, υπό την έννοια της αδυναμίας συνύπαρξης και άλλων επαγγελματιών. Κατά συνέπεια ένας οδοντοτεχνίτης αδυνατεί να ασκεί το επάγγελμά του σε χώρο οδοντιατρείου, που διέπεται από άλλο καθεστώς αδειοδότησης.

2. Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουμε και από τις διατάξεις του άρθρου 2 παρ. 2 του ΠΔ 83/1989 (Επαγγελματικά δικαιώματα πτυχιούχων των τμημάτων: α) Αισθητικής, β) Οδοντοτεχνικής, γ) Εργοθεραπείας, δ) Δημόσιας Υγιεινής, ε) Οπτικής, της Σχολής Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (Τ.Ε.Ι.), ΦΕΚ Α΄ 37/07.02.1989), σύμφωνα με τις οποίες «Ειδικότερα οι παραπάνω πτυχιούχοι έχουν δικαίωμα απασχόλησης είτε ως στελέχη μονάδων είτε ως αυτοαπασχολούμενοι, στα εξής αντικείμενα και δραστηριότητες.

α) Κατασκευή πάσης φύσεως οδοντοπροσθετικών εργασιών και ορθοδοντικών μηχανημάτων, όπως ολικές και μερικές οδοντοστοιχίες, ένθετα, στεφάνες και γέφυρες, με τα εκάστοτε συγκεκριμένα υλικά, συνδέσμους ακριβείας (Attachments) σε κινητές προσθετικές εργασίες, ορθοδοντικά μηχανήματα και προσθετικές εργασίες για την αποκατάσταση ανωμαλιών της στοματικής κοιλότητας. Οι εργασίες αυτές πραγματοποιούνται αποκλειστικά στο εργαστήριο με βάση τα αποτυπώματα και τις οδηγίες του οδοντιάτρου, ο οποίος δύναται να παρακολουθεί τις εργασίες για να ελέγχει την τήρηση των οδηγιών τους (…)».

Με άλλα λόγια, το ισχύον κανονιστικό πλαίσιο ορίζει, ότι οι οδοντοτεχνίτες ασκούν τα επαγγελματικά τους δικαιώματα κατ’αποκλειστικότητα στον χώρο των εξειδικευμένων εργαστηρίων τους. Εξ αντιδιαστολής προκύπτει, ότι οι οδοντοτεχνίτες αδυνατούν να αναπτύσσουν την επαγγελματική τους δραστηριότητα σε άλλο χώρο, εκτός του εργαστηρίου, όπως π.χ. σε οδοντιατρείο.   

3. Το συμπέρασμα αυτό ουδόλως αναιρείται από την διάταξη του άρθρου 9 του Νόμου 1666/1986, σύμφωνα με την οποία «Η κατασκευή οδοντοπροσθετικών  εργασιών  από τον οδοντίατρο για λογαριασμό των ασθενών του δεν αποτελεί παράνομη άσκηση οδοντοτεχνικού επαγγέλματος». Η διάταξη αυτή απλώς απονέμει τη δυνατότητα σε οδοντιάτρους να εκτελούν αυτοπροσώπως (άρα όχι μέσω της απασχόλησης τρίτων προσώπων, όπως οδοντοτεχνιτών) και για λογαριασμό των ασθενών τους οδοντοπροσθετικές εργασίες.

 4. Περαιτέρω, σύμφωνα με τις ρυθμίσεις του άρθρου 46 παρ. 1-2 του Νόμου 4272/2014 (Προσαρμογή στο εθνικό δίκαιο της Εκτελεστικής Οδηγίας 2012/25/ΕΕ της Επιτροπής της 9ης Οκτωβρίου 2012 για τη θέσπιση διαδικασιών ενημέρωσης σχετικά με την ανταλλαγή, μεταξύ των κρατών – μελών, ανθρώπινων οργάνων που προορίζονται για μεταμόσχευση – Ρυθμίσεις για την Ψυχική Υγείας και την Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή και λοιπές διατάξεις, ΦΕΚ Α΄ 145/11-07-2014), «1. Ιδιωτικοί φορείς παροχής υπηρεσιών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, όπως ιατρεία, οδοντιατρεία, πολυϊατρεία δύνανται να συστεγάζονται, χωρίς να απαιτείται η ύπαρξη εταιρικής σχέσης μεταξύ τους, με εργαστήρια αισθητικής, μονάδες αδυνατίσματος και διαιτολογικές μονάδες, γραφεία διαιτολογικά, λογοθεραπευτών, εργοθεραπευτών, ψυχολόγων, τηρουμένων των όρων και προϋποθέσεων που διέπουν τη λειτουργία του εκάστοτε φορέα ή κατηγορίας, με βάση την ισχύουσα νομοθεσία.

2. Αποκλείονται της συστέγασης: α. τα διαγνωστικά εργαστήρια, τα οδοντοτεχνικά εργαστήρια και οι μονάδες χρόνιας αιμοκάθαρσης, εκτός των νοσοκομείων και κλινικών και β. τα εργαστήρια φυσικοθεραπείας, φυσικής ιατρικής και αποκατάστασης μεταξύ τους αλλά και με τους λοιπούς ιδιωτικούς φορείς παροχής υπηρεσιών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, όταν παρέχουν συναφείς υπηρεσίες φροντίδας υγείας του ασθενή, γ. οι λοιποί ιδιωτικοί φορείς παροχής υπηρεσιών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας μεταξύ τους, όταν παρέχουν συναφείς υπηρεσίες φροντίδας υγείας του ασθενή».

Όπως προκύπτει εκ των ανωτέρω διατάξεων, στην μεν παράγραφο 1 του άρθρου 46 προβλέπεται ρητώς η δυνατότητα συστέγασης μεταξύ παρόχων υπηρεσιών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, στην δε αμέσως επόμενη παράγραφο 2 εισάγεται μια σαφής απαγορευτική διάταξη, αποκλείουσα την δυνατότητα συστέγασης συγκεκριμένων φορέων μεταξύ τους. Στις εν λόγω απαγορευτικές για την συστέγαση διατάξεις συμπεριλαμβάνονται και τα οδοντοτεχνικά εργαστήρια.

Κατά συνέπεια, δεν νοείται συστέγαση οδοντοτεχνικού εργαστηρίου με οδοντιατρείο.

5. Συμπερασματικά, εκ της κείμενης νομοθεσίας δεν καθιερώνεται η δυνατότητα, άλλως απαγορεύεται η απασχόληση οδοντοτεχνίτη σε οδοντιατρείο, υπό την έννοια της εγκαθίδρυσης εργασιακής σχέσης μεταξύ αυτού και του οδοντιάτρου, προκειμένου ο οδοντοτεχνίτης να εκτελεί οδοντοτεχνικές εργασίες στον χώρο του οδοντιατρείου, ενώ ομοίως απαγορεύεται η συστέγαση οδοντοτεχνιτών και οδοντιάτρων.